مدرسه علمیه امام حسین ( علیه السلام )چالوس

از بیت المال خرج نکنیم

خیلی کم پیش می آمد که بچه هایش را همراه خود بیاورد. آن روز ظاهرا خانواده حاجی جایی رفته بودند و او مجبور شده بود محمد مهدی را همراه خود بیاورد. از صبح که آمد خودش رفت جلسه و محمد مهدی را پیش ما گذاشت.
جلسه که تمام شد مقداری موز اضافه آمده بود. یکی را به محمد مهدی دادم تا لااقل از او نیز پذیرایی کرده باشم. نمی دانم چه کاری داشت که مرا احضار کرد. محمدمهدی هم پشت سر من وارد دفتر شد. وقتی بچه اش را دید چهره اش برافروخته شد، طوری که تا حالا اینقدر او را عصبانی ندیده بودم. با صدای بلند گفت: ” کی به شما گفت به او موز بدهید. ” گفتم: ” حاجی این بچه صبح تا حالا هیچی نخورده یه موز که به او بیشتر نداده ایم تازه از سهم خودم هم بوده. ” نگذاشت صحبتم تمام شود دست در جیبش کرد و هزار تومان به من داد و گفت: ” همین الآن می روی و جای آن موز را می خری و می گذاری. البته به جای یک موز یک کیلو. “

برگرفته از کتاب احمد