مدرسه علمیه امام حسین ( علیه السلام )چالوس

«حملة» (جمع حامل) اسم فاعل از «حمل» است. به طور کلّی می توان «حمل» و مشتقّات آن را «چیزی را برداشتن، برعهده گرفتن، واجد بودن و دربرداشتن و یا قبول و پذیرش یک چیز[1]» معنا کرد.

«كتاب» مصدر ثلاثيّ مجرّد از ريشه ی «كتب» است. اصل لغت «كتب» به معناي تثبيت و تقرير چيزي با اسباب مناسب آن است؛ لذا «کتاب» یعنی چیزی که مطالبی در آن ثبت است؛ امّا نه صرفاَ از نوع نوشتاری و مادی.

قرآن كريم يكي از بارزترین مصادیق «کتاب الله» است(چنانکه در روایات بسیاری بدین نام خوانده شده است)، وليكن چه بسا منظور از «کتاب الله» در این فراز فراگیرتر از قرآن باشد.

برای مثال خداوند متعال در آیه ی 64 سوره ی نحل می فرمایند:

«و ما كتاب را بر تو نازل نكرديم مگر براى اينكه آنچه را در آن اختلاف كرده‏ اند براى آنان تبیین کنی…»

بنابراین، کتاب چیزی است كه به پیامبر ^{صلّی الله علیه و آله} داده شده تا ایشان به وسیله ی آن اختلافی را که امّت حتّی در خود همین قرآن دارند، تبیین نموده و روشن سازند.

حامل کتاب الهی چه ویژگی هایی دارد؟

حامل كتاب الهي كسي است كه آگاه، مسلّط و محيط بر كتاب تدوين و تكوين الهي باشد كه كسي جز انسان ‌هاي كامل و معصوم، چنين شایستگی و علم گسترده‌اي را ندارد.

بر همين مبنا ائمّه ی گرامي ما نه تنها معلّم و مبيّن کتاب الهی هستند، بلكه طبق حديث مشهور ثقلين که شیعه و سنّی آن را نقل کرده اند، كاملاً با آن متّحد و هماهنگ بوده، هیچگاه جداي از قرآن نبوده و نيستند.[2]

باید توجّه کرد که حدیث ثقلین نمی گوید قرآن و عترت را از هم جدا نکنید بلکه می گوید این دو اساساً محال است که از هم جدا شوند و حقیقت آن ها به شکلی است که جدایی ناپذیرند.

صاحب علم کتاب الهی را چنان عظمتی است که گواه بر رسالت پیامبر ^{صلّی الله علیه و آل}ه قرار می گیرد. قرآن كريم مي فرمايد:

و كسانى كه كافر شدند مى‏گويند: «تو فرستاده نيستى.» بگو: «برای گواه بودن میان من و شما، خدا و آن كس كه علم كتاب نزد اوست، کافیست.» [3]

امام باقر ^{علیه السّلام} درباره ی اين آيه می فرمایند:

«خداوند [در اين آيه]، تنها ما را اراده كرده است(مقصود در این آیه تنها ما هستیم)…»[4]

امام صادق ^{علیه السّلام} نيز می فرمایند:

«به خداوند سوگند که همانا من آنچنان به كتاب خدا -از آغاز تا پايانش- علم دارم كه گويی در كف دستم است…»[5]

اين هماهنگي ميان قرآن ناطق و امام صامت، بدين معناست كه صحّت تمام مكاتب و آرا، مي بايست با قرآن و عترت سنجيده شود.

بنابراين، در ميدان ارزش‌گذاري علمي و عملي، كسي هماورد خاندان رسالت نخواهد بود و ايشان همواره پيشتاز و پيشرو در اين صحنه هستند.

اگر آصف بن برخیا كه به تصريح قرآن، تنها دارای بخشی از «علم الكتاب» بود، چنان قدرتي داشت كه توانست در کمتر از يك چشم بر هم زدنی، تخت سلطنتي ملكه ی سبأ را نزد حضرت سليمان علی نبیّنا و آله و علیه السّلام حاضر كند[6]، کسی که «علم الکتاب» نزد اوست، چه توانایی و منزلتی خواهد داشت؟!

امام صادق ^{علیه السّلام} در پاسخ به اين پرسش كه كدام يك از اين دو، اعلم بودند، فرمود:

«علم کسی که علمٌ من‌ الكتاب دارد در نزد علم آنکه علم الكتاب را داراست به اندازه ای است كه پشه با بال خود از آب دريا بردارد.»[7]

و به تعبير امام‏ باقر ^{علیه السّلام} علم كتاب اوّل و آخر، نزد امیرالمؤمنین علیه السّلام است.[8]

بدين ترتيب، مقدار قدرت ائمّه علیهم السّلام در تصرّفات تكويني روشن مي‌گردد و معلوم مي ‌شود آنچه از تصرّفات تكويني كه به ائمه علیهم السّلام نسبت داده مي ‌شود، به هیچ عنوان در تضاد با عقل نیست.

ائمّه علیهم السّلام همیشه در دعوت هایشان، شأن قرآن را بیان می کردند و به تعلیم و تبیین آن مي پرداختند. تنها ایشان می توانسته اند به سؤالات پیچیده ای که از آیات قرآن مطرح می شود، پاسخ بگویند و فقط ایشان ادّعا کردند که هر چه از قرآن بپرسید، پاسخ می دهیم.

امام باقر ^{علیه السّلام} می فرمایند:

«جز اوصيای (پيامبر) احدى نمى‏تواند مدعى شود كه همه ی قرآن از ظاهر و باطن نزد اوست‏.»[9]

بدین ترتیب هرکس که به امام علیه السّلام مراجعه کند، به قرآن نیز رهنمون می شود. به بیان دیگر بهره مندی از هدایت قرآن، نیاز به ایمان به ثقل دیگر و همراهی آن دارد.[10]

امام باقر ^{علیه السّلام} بعد از توضیح مفصّلی از حرف حرف کلمه «الصّمد» فرمودند:

«اگر براى علم خويش كه خداى عز و جل به من داده حاملانی مى ‏يافتم، هر آينه از لفظ «الصّمد» توحيد و اسلام و ايمان و دين و شرایع را گسترش می دادم.»[11]

لذا حواسمان باشد که امام ^{علیه السّلام} کم نمی گذارند و اساساً ائمّه ^{علیهم السّلام} می خواهند ما را عالم و مؤمن به خدا و … بکنند؛ ولیکن ما …!

———————————————————————————-

[1] ر.ک.: «خدا سرّش را به که گفت؟» (شرح فراز «حفظة سرّ الله»)

[2] احتجاج طبرسی، ج1، ص263؛ همچنین روایات دیگری نیز بر این مطلب تأکید دارند؛ مانند: «عليٌ مع القرآن و القرآن معه لا يفترقان حتّي يردا عليّ الحوض» (أمالی طوسی، ص460)

[3] سوره رعد، آيه 43

[4] اصول كافي، ج1، ص229

[5] همان، ص229

[6] سوره نمل، آيه 40.

[7] تفسير قمي، ج1، ص367، ذيل آيه 43 سوره رعد.

در برخي روايات فرمودند که اسم اعظم، هفتاد و سه بخش است؛ يك بخش آن نزد آصف‏ بن ‏برخيا بود، در حالي كه هفتاد و دو بخش آن نزد ماست و يك بخش ديگر نزد ذات اقدس الهي بوده، مختصّ وي است. (نور الثقلين، ج4، ص88، ح67 ـ 69)

[8] نور الثقلين، ج2، ص524، ح216

[9] همان، ص228- اقتباس از ترجمه ی مصطفوی، کمره ای

[10] اسرا: 82

[11] توحید صدوق،  92

( بر گرفته از سایت ابوتراب )

شب پانزدهم از لیالى متبرکه است و در آن چند عمل است

اول: غسل

دوم: زیارت امام حسین ^{علیه السلام}

سوم: شش رکعت نمازبه حمد و یس و تبارک و توحید

چهارم: صد رکعت نماز، در هر رکعت بعد از حمد ده مرتبه توحید بخواند شیخ مفید در مقنعه از حضرت امیرالمؤمنین ^{علیه السلام} روایت کرده که هر که این عمل را بجا آورد حق تعالى بفرستد به سوى او ده ملائکه که دفع کنند از او دشمنان او را از جن و انس و بفرستد سى فرشته نزد موت او که او را ایمن کنند از آتش.

پنجم: روایت شده که: از حضرت صادق ^{علیه السلام} سؤال کردند که چه مى‏فرمایى در حق کسى که حاضر شود نزد قبر حسین ^{علیه السلام} در شب نیمه ماه رمضان فرمود به‏به کسى که نماز گزارد نزد قبر آن حضرت در شب نیمه ماه رمضان ده رکعت بعد از نماز عشاء و این نماز غیر از نافله شب باشد و بخواند در هر رکعت بعد از حمد قل هو الله أحد ده مرتبه و پناه ببرد به خداوند تعالى از آتش جهنم حق تعالى او را آزاد از آتش ثبت فرماید و از دنیا نرود تا در خواب ببیند ملائکه که بشارت دهند او را به بهشت و ملائکه که ایمن گردانند او را از آتش.

بسم الله الرحمن الرحیم

اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَا بْنَ رَسُولِ رَبِّ الْعالَمينَ

سلام بر تو اى فرزند پيامبر (خدا) پروردگار جهانيان

اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَا بْنَ اَميرِ الْمُؤْمِنينَ اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يَا بْنَ فاطِمَةَ الزَّهْراَّءِ

سلام بر تو اى فرزند اميرمؤ منان سلام بر تو اى فرزند فاطمه زهرا

اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا حَبيبَ اللّهِ اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا صِفْوَةَ اللّهِ

سلام بر تو اى حبيب خدا سلام بر تو اى برگزيده خاص خدا

اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا اَمينَ اللّهِ اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا حُجَّةَ اللّهِ اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا نُورَ اللّهِ

سلام بر تو اى امين (وحى) خدا سلام بر تو اى حجت خدا سلام بر تو اى نور خدا

اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا صِراطَ اللّهِ اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا بَيانَ حُكْمِ اللّهِ

سلام بر تو اى راه (مستقيم) خدا سلام بر تو اى بيان (كننده) حكم خدا

اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا ناصِرَ دينِ اللّهِ اَلسَّلامُ عَلَيْكَ اَيُّهَا السَّيِدُ الزَّكِىُّ

سلام بر تو اى ياور دين خدا سلام بر تو اى آقاى پاك (و منزه از هر عيب)

اَلسَّلامُ عَلَيْكَ اَيُّهَا الْبَرُّ الْوَفِىُّ اَلسَّلامُ عَلَيْكَ اَيُّهَا الْقاَّئِمُ الاْمينُ

سلام بر تو اى نيكوكردار وفادار سلام بر تو اى قيام كننده (به امر خدا) و امين

اَلسَّلامُ عَلَيْكَ اَيُّهَا الْعالِمُ بِالتَّأويلِ اَلسَّلامُ عَلَيْكَ اَيُّهَا الْهادِى الْمَهْدِىُّ

سلام بر تو اى داناى به تاءويل (قرآن) سلام بر تو اى راهنماى راه يافته

اَلسَّلامُ عَلَيْكَ اَيُّهَا الطّاهِرُ الزَّكِىُّ اَلسَّلامُ عَلَيْكَ اَيُّهَا التَّقِِیُّ النَّقِىُّ

سلام بر تو اى پاكيزه منزه سلام بر تو اى پرهيزكار پاكدامن

السَّلامُ عَلَيْكَ اَيُّهَا الْحَقُّ الْحَقيقُ اَلسَّلامُ عَلَيْكَ اَيُّهَا الشَّهيدُ الصِّدّيقُ

سلام بر تو اى حق سزاوار بدان سلام بر تو اى شهيد راست گفتار

اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا اَبا مُحَمَّدٍ الْحَسَنَ بْنَ عَلِي وَ رَحْمَةُ اللّهِ وَ بَرَكاتُهُ

سلام بر تو اى ابا محمد حسن بن على و رحمت خدا و بركات او

ما را غلام کوی حسن آفریده اند

مبهوت و مات روی حسن آفریده اند

ما را پیاله نوش شرابش رقم زدند                                          

مست از خم و سبوی حسن آفریده اند        

خورشید را به این همه نقش و نگارها

از طلعت نکوی حسن آفریده اند

روشن ز نور روی مهش گشته روزها                                        

شب را اسیر موی حسن آفریده اند                  

آری ز مقدمش همه جا بوی گل گرفت

گل را ز رنگ و بوی حسن آفریده اند

از انبیاء و اولیا همه را صف به صف ببین                               

مدهوش خلق و خوی حسن آفریده اند            

میل نگاه هر چه گدایان شهر را                                                                           

ولله سمت و سوی حسن آفریده اند

یا حسن بن علی ^{علیه السلام}

یاوَجیهاً عِندَالله اِشفَع لَنا عِندَالله

امام حسن (علیه السلام )

احادیث امام حسن ( علیه السلام )

دانشنامه امام حسن ( علیه السلام )

گالری تصاویر به مناسبت ولادت امام حسن ( علیه السلام )

گالری تصاویر به مناسبت میلاد امام حسن ( علیه السلام )

سلام بر لحظه‏ هایی که تو را آوردند!

سلام بر لب‏ های رسول اللّه‏ که میلاد تو را به درگاه پروردگار، سبحه گفت و نام یگانه‏ ات را از دست جبرئیل گرفت و در گوش عصمتت زمزمه کرد!

سلام بر لبخند سرافراز علی ^{علیه السلام} ، که در طلوع تو اتفاق افتاد!

سلام بر تو، امامتِ فردای پس از علی!

سلام بر تو، شباهتِ بی ‏شائبه محمدی!

سلام بر اقیانوس کرامت و سخاوتی که از دامان «کوثر» و «ابوتراب» برخاست.

شمس عفت زگریبان، قمر آورده برون

نخله ی فاطمه، اول ثمر آورده برون

بوالحسن را حسنی داده خداوند و حسن

از افق، رخ پی اهل نظر آورده برون

آمد آن ماه که ماه رمضان کرد دو نیم

چون نبی معجز شق القمر آورده برون

آمده نوگل ولا / روح و روان مصطفی / نور دو چشم مرتضی

فروغ چشم من رسد / زینت انجمن رسد / حسن رسد، حسن رسد

شاه جوانان جهان/ امام جمله انس و جان / قدم گذارد به جهان

ز مقدم او، زمین چو گلشن، بگو به زهرا، چشم تو روشن

ولادت مظهر جود و کرم و بخشش، مبارک …

او که از اشراق مهربانی‏ ها طلوع کرده و در بستر بخشندگی، دامن گسترده است.

او که در اولین تصویر زمینی‏ اش، تبسمی شیرین به آینه نگاه پدر و مادر هدیه داده است.

او که اولین نواده نبوت است و نخستین زاده امامت.

از نسل نور است و زاده خورشید، از تبار هدایت است و قافله ‏سالار مهر و امید.

هر طرف می گذرم بانگ طرب می شنوم

زآنکه میلاد حسن، نور دل بوالحسن است

از حریم فاطمه در نیمه ماه صیام

چهره ماه حسن تابید با وجه حسن

امام حسن علیه السلام: بهترین نیکویی، اخلاق نیکو است. میلادش مبارك